Παρά την αρχική διστακτικότητα με την οποία οι Βρετανοί προσεγγίζουν νέες ποικιλίες και περιοχές περιοχές οίνου, χαίρουν ιδιαίτερης προτίμησης μεταξύ των ειδικών του κρασιού, αλλά και σε βραδιές γευσιγνωσίας που διοργανώνονται ώστε να συστηθούν στο αγγλόφωνο κοινό.
Εντυπωσιασμένη φαίνεται ότι είναι από την ποιότητα των ελληνικών κρασιών η Βρετανίδα κριτικός οίνου Τζάνσις Ρόμπινσον, που έγραψε ένα εγκωμιαστικό άρθρο στους Financial Times.
Η ίδια διοργανώνει βραδιές γευσιγνωσίας με γνωστά κρασιά από την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, από το 2013 και όπως αναφέρει στο άρθρο της, η βραδιά με τα ελληνικά κρασιά ήταν η πιο πετυχημένη εκδήλωση δοκιμής κρασιών από όσες έχει διοργανώσει έως τώρα.
«Οι άνθρωποι έκαναν ουρές στη βροχή για πάνω από μισή ώρα», αναφέρει χαρακτηριστικά. Όσο για τις δικές της εντυπώσεις, γράφει:
«Προσωπικά, αφού δοκίμασα κατάλαβα το λόγο που έγινε τόση φασαρία για αυτή μας την εκδήλωση.
Το μόνο μυστήριο παραμένει γιατί δεν είναι εύκολο να βρεις τα ελληνικά κρασιά στα ράφια σούπερ μάρκετ του εξωτερικού.
Η επιλογή των κρασιών που δοκιμάσαμε είχαν έξυπνες ετικέτες και εύκολες στην προφορά για τους αγγλόφωνους»
Σύμφωνα με την ίδια, στη Μεγάλη Βρετανία παρατηρείται μεγάλη διστακτικότητα αναφορικά με την προσέγγιση νέων ποικιλιών, ονομάτων, περιοχών παραγωγής οίνου και παραγωγών.
«Φαίνεται ότι ελάχιστοι εισαγωγείς, κυρίως ειδικοί στα κρασιά, επιλέγουν τα ελληνικά», σημειώνει, ενώ προσθέτει ότι η πολυμορφία του ελληνικού τοπίου εξηγεί γιατί τα ελληνικά κρασιά διαθέτουν εξαιρετικά ευδιάκριτα χαρακτηριστικά.
Σημειώνει δε, ότι «η χώρα διακρίνεται για τα λευκά της κρασιά».
«Αμπελώνες στην Μαντίνεια της κεντρικής Πελοποννήσου βρίσκονται στα 700 μέτρα υψόμετρο πάνω από το Αιγαίο και απολαμβάνουν δροσερές νύχτες που συντηρούν το διαλεχτό άρωμα του Μοσχοφίλερου αναζωογονητικό. Αρκετά άλλα ελληνικά κρασιά οφείλουν το ανανεωτικό τους άρωμα και γεύση στα θαλασσινά αεράκια…
Κάποια κρασιά, όπως το κόκκινο Μαυροκουντουρά και το λευκό κρητικό Μελισσάκι ήταν άγνωστα ακόμη σε μένα» παραδέχεται η Ρόμπινσον.
«Η Ρομπόλα, είναι ένα λευκό κρασί με χαρακτηριστική γεύση από την Κεφαλονιά, που φέρνει, πιθανώς, στο μυαλό μνήμες της ταινίας το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι.
Το Χυδηριώτικο από τη Λέσβο θεωρείται μοναδικό, θυμίζοντας σε όλους ότι υπάρχουν κι άλλες πτυχές του νησιού εκτός από τα τραγικά συνωστισμένα καμπ προσφύγων.
Το Μοσχάτο και το εξωτικό Φωκιανό είναι ιδιαίτερα γλυκά κρασιά από τη Σάμο.
Η Κρήτη έχει εξελιχθεί σε πηγή ντόπιων, ιδιαίτερα χαρακτηριστικών ποικιλιών με παραγωγούς όπως ο Δουλουφάκης και ο Λυραράκης να παράγουν σε ορεινές περιοχές Βιδιανό, Βηλάνα, Πλυτό και Δαφνί», αναφέρει.
Τέλος, η ίδια επισημαίνει ότι τα ελληνικά κόκκινα κρασιά έχουν βελτιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, ενώ χαρακτηρίζει τη Σαντορίνη ως τον πιο σημαντικό τόπο παραγωγής κρασιών στην ελληνική επικράτεια.
Όσο για τις ποικιλίες που ξεχωρίζει, αναφέρει «το αριστοκρατικό Ασύρτικο, το Αηδάνι και το Αθήρι».
