Θα μπορούσα κάλλιστα να απαντήσω μονολεκτικά με ένα «Ναι» και έτσι να έγραφα το πιο σύντομο οινικό άρθρο της ιστορίας. Θα συνεχίσω όμως. Γιατί η απόλαυση του κόκκινου κρασιού είναι πολύ μεγάλη για να μην την χαιρόμαστε όλο το χρόνο, ειδικά σε μια χώρα που χαρακτηρίζεται από ζέστη και καλοκαιρία κατά τη μεγαλύτερη διάρκειά του.
Person holding glass of red wine — Image by © C. Lyttle/Corbis
Γιατί λοιπόν να πιούμε κόκκινο κρασί το καλοκαίρι; Αντιστέκομαι στον πειρασμό να απαντήσω λακωνικά «Γιατί όχι;» και μπαίνω στο ζουμί. Υπάρχει πολύς κόσμος –του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου– που αγαπάει πολύ το κόκκινο κρασί. Τόσο απλά. Επιπλέον, μπορεί να μιλάμε για Μεσογειακή διατροφή (καθότι Μεσογειακή χώρα, βεβαίως-βεβαίως) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το καλοκαίρι τρεφόμαστε μόνο με όσπρια, σαλάτες, ψάρια και θαλασσινά. Αντιθέτως (και) το καλοκαίρι δεν λείπουν από το τραπέζι μας το κρέας, το τυρί, τα κοκκινιστά, τα αλλαντικά. Πιάτα και γεύσεις, δηλαδή, για τα οποία το κόκκινο κρασί είναι (σχεδόν) μονόδρομος.
Ναι, εγώ έχω απολαύσει ένα δυνατό, γεμάτο Brunello di Montalcino, κάποιο Δεκαπενταύγουστο στην Τοσκάνη, συνοδεύοντας μια bistecca alla Fiorentina, με το θερμόμετρο να δείχνει 43 βαθμούς! Δεν είναι ό,τι καλύτερο όμως, γι αυτό και δεν σας καλώ να ακολουθήσετε το παράδειγμά μου. Ωστόσο υπάρχουν είδη κρασιών που προσφέρονται για καλοκαιρινή κατανάλωση, όπως υπάρχουν και τρόποι (και περιστάσεις) που ενδείκνυνται γι αυτό. Ας τα δούμε όλα πιο αναλυτικά.
Το ιδανικό κόκκινο κρασί που θα μας κάνει καλή παρέα στο τραπέζι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα (ή νύχτα) είναι φρέσκο, όχι υπερβολικά γεμάτο και με έναν «μετριοπαθή» αλκοολικό τίτλο, ας πούμε γύρω στο 13%. Αν δηλαδή η ζέστη είναι υπερβολική, καλό είναι να αποφύγουμε αντίστοιχες υπερβολές στο ποτήρι μας –στο σώμα, στις τανίνες, στο αλκοόλ. Άλλωστε, ακόμα και τα καλοκαιρινά πιάτα με επίκεντρο το κόκκινο κρέας σίγουρα δεν θα είναι τόσο βαριά όσο τα αντίστοιχα χειμωνιάτικα. Ουσιαστικά μιλάμε για μπιφτέκια, μπριζόλες, κεφτέδες, καμιά πανσέτα, ενώ ακόμα και στα μαγειρευτά, οι σάλτσες είναι αισθητά πιο «ανάλαφρες».
Προς τι κρασί θα προσανατολιστούμε λοιπόν; «Συνήθης ύποπτος» είναι ένα Αγιωργίτικο της Νεμέας, ιδανικά χωρίς ή με σύντομη παλαίωση σε βαρέλι, καθώς πληροί με το παραπάνω όλες τις προϋποθέσεις που προανέφερα. Μια άλλη ποικιλία που θα μας καλύψει άνετα είναι το Pinot Noir, η οποία έτσι κι αλλιώς φημίζεται για τη συνολική κομψότητά της. Ορισμένες νησιώτικες ερυθρές ποικιλίες, όπως το Κοτσιφάλι από την Κρήτη ή το Βραδυανό από την Εύβοια «ξέρουν» τι σημαίνει κόκκινο κρασί και ζέστη, όπως άλλωστε και ποικιλίες που «γεννήθηκαν» και ευδοκιμούν (κυρίως) σε θερμές περιοχές, όπως, για παράδειγμα, το γαλλικής καταγωγής Syrah ή το ιταλικό Nerello Mascalese, που κατάγεται από τις ηφαιστειογενείς περιοχές γύρω από την Έτνα.
Όταν αποφασίσουμε να σερβίρουμε ένα κόκκινο κρασί, ο βασικός παράγοντας που πρέπει να προσέξουμε είναι η θερμοκρασία. Με λίγα λόγια, το κρασί πρέπει να φτάσει στο τραπέζι –και να διατηρηθεί– σε θερμοκρασία τέτοια, ώστε να μην ζεσταθεί και αποκτήσει «βαριά» αίσθηση. Επιπλέον, σε παρατεταμένη έκθεση σε ζεστό περιβάλλον, το αλκοόλ θα αρχίσει σταδιακά να μπαίνει σε διαδικασία εξάτμισης, η οποία θα δημιουργήσει ανισορροπίες στο κρασί, τις οποίες θα καταλάβουμε στο στόμα με αποτέλεσμα η αίσθηση να μην είναι ευχάριστη.
Γι αυτό λοιπόν, θα προσέξουμε να σερβίρουμε ένα κόκκινο κρασί γύρω στους 16 με 18 βαθμούς Κελσίου. Αν νωρίτερα το είχαμε φυλαγμένο σε έναν συντηρητή ή σε μια υπόγεια κάβα (δηλαδή σε περιβάλλον με θερμοκρασία γύρω στους 12 με 13 βαθμούς), τότε μέχρι να φτάσει στο τραπέζι θα είναι σε τέλεια κατάσταση. Αν το κρασί βρισκόταν ήδη σε ένα ζεστό δωμάτιο, τότε καλό θα ήταν να του κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα (όχι παραπάνω από μισή ώρα) από το ψυγείο.
Στο τραπέζι, τώρα, θα διατηρήσουμε το κόκκινο κρασί μας σε μια καλή θερμοκρασία βάζοντάς το σε ένα απλό wine cooler –δηλαδή μια κυλινδρική θήκη από ειδικό μονωτικό υλικό, που θα καθυστερήσει την αλλαγή της θερμοκρασίας του. Αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει σαμπανιέρα με πάγο, θα πρέπει να θυμάται το σωστό ποσοστό (ένα μέρος πάγος, δύο νερό) και να κάνει μόνο απλά «περάσματα» στο κρασί –αν το κόκκινο κρασί παγώσει, μπορεί να γίνει πιο δροσιστικό, τα αρώματά του όμως θα «κρυφτούν», ενώ η δομή του θα μας φανεί «αλλόκοτη» στο στόμα. Α, και κάτι σημαντικό: Δεν διανοούμαστε ποτέ να ρίξουμε πάγο στο κρασί –λευκό ή κόκκινο– καθώς αυτό θα το αραιώσει και θα αλλοιώσει κάθε αρωματικό και γευστικό του χαρακτηριστικό. Καταλαβαίνω πόσο εκνευριστικό είναι να βιαζόμαστε να πιούμε κάτι στη σωστή θερμοκρασία και αυτό να αργεί να δροσίσει, μια κρύα μπύρα όμως μπορεί κάλλιστα να γεμίσει αυτό το σημαντικό κενό, όσο περιμένουμε.
Και κάτι τελευταίο, που, όσοι με ξέρουν καλά, σίγουρα το περιμένουν: Αν η ιδέα ενός κόκκινου κρασιού το καλοκαίρι σας φοβίζει, δοκιμάστε μια πιο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, “light” εναλλακτική, δηλαδή ένα καλό ροζέ κρασί. Ως γνήσιο «πασπαρτού» θα σας χαρίσει κάποια από τα αρωματικά και γευστικά στοιχεία ενός κόκκινου, επιτρέποντάς σας όμως να το χαρείτε σε περιβάλλον (και ταιριάσματα) πιο κοντινά σε ένα λευκό.
Καλό καλοκαίρι λοιπόν, με καλό κρασί και όμορφα χρώματα στα ποτήρια μας!
